Nosek- czyli mój rówieśnik i przyrodni brat Findusa ;)

Autor: -
O co właściwie chodzi? Tylko nie mówcie że nie zauważyliście ;) Nawet zrobiłam test i pokazałam mojemu mężowi jedną ilustrację z Noska z pytaniem, kto to namalował. I mąż odpowiedział bezbłędnie- ten od Pettsona i Findusa ;)
Noska wypożyczyliśmy jakiś miesiąc temu z naszej biblioteki- i spotkał się z sympatią Wojtusia. Choć to zupełnie inny bohater i inny zamysł serii niż w przypadku kota i jego pokręconego staruszka ;) 
Inny- a jednak mimo wszystko trochę zalatuje Pettsonem.
Przede wszystkim ilustracje- mimo że o wiele, wiele bardziej oszczędne niż w naszej ukochanej serii, to jednak spójrzcie na postacie ludzkie- tu akurat od razu widać kto to malował ;) Ja osobiście bardzo lubię ten styl. Nosek, co sprawdziłam w stopce redakcyjnej, powstał  1988 roku- brzmi nieprawdopodobnie, prawda? I mam z nim drobny problem. Bo w zamyśle to chyba książki dla maluchów. Choć humor jaki w nic zastosowano raczej nie zostanie przez maluchów zrozumiany i doceniony. Zresztą najlepiej żebyście przekonali się na własnej skórze.

W pierwszej książce, "Nosek znajduje krzesło", Nosek znajduje... krzesło. No i cała akcja toczy się wokół krzesła. Nosek nigdy wcześniej nie widział krzesła i nie wie, co to jest i do czego służy. Mijające go postacie (cały wachlarz osobowości) dają mu porady ale Nosek wciąż nie jest pewien jak należy krzesła używać. 
Z jednej strony książka rozbudza wyobraźnię i uczy logicznego myślenia, z drugiej... sama nie wiem. Dla mnie wciąż jest to humor dla odrobinę starszych czytelników. Ale Wojtusiowi się podobało. Krzysia niestety książka znudziła.
Na końcu tej historyjki Nosek znajduje taczkę. O której opowiada kolejna część jego "przygód" ;)





Ta część z kolei także uczy logicznego myślenia, ale przede wszystkim... dedukcji. Nosek odkrywa że wożąc klientów w jedną stronę jest mu trudniej, a w drugą mknie jak wiatr ;) Oj, trochę czasu zajmuje mu dojście do tego, że to wcale nie o puchatość futerka chodzi ;)
Książka fajna, ale Wojtusiowi podpasowała mniej. Wolał Noska zmagającego się z krzesełkiem. Ciekawe z czym przyjdzie mu się jeszcze zmagać ;)




A Wy poznaliście Noska? Polubiliście się? Jestem bardzo ciekawa =)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie lubię Kici Koci?

Autor: -
Obraz
Odpowiedź na to pytanie nie będzie brzmiała "nie lubię i już". Mam ku temu powody, które zamierzam Wam przedstawić. Chyba nie ma rodziców dzieci około dwuletnich, którzy nie słyszeliby o Kici Koci. Ja słyszałam od dawna, i już dawno zaopatrzyłam naszą biblioteczkę w tytuły, które moim zdaniem mogłyby być ciekawe. Wydawca zachwala, że "seria pomaga w odkrywaniu świata przez dzieci", "uczy, jak poruszać się w codziennym życiu", "jest wysoko oceniana przez rodziców i zalazła się na ZŁOTEJ LIŚCIE książek polecanych przez Fundację Cała Polska czyta dzieciom". Szczerze mówiąc, czytając ten opis, spodziewałam się czegoś zupełnie innego- ciekawych, pełnych humoru i przygód książek z bohaterką z krwi i kości...  Sama jestem autorką książek dla dzieci. Ja także jestem narażona na krytykę, którą jestem gotowa przyjąć- a jeśli będzie ona konstruktywna i merytoryczna, tym lepiej dla mnie. I choć nie lubię krytykować innych, zamierzam napisać zupełnie s
Czytaj dalej

Krecik pokazuje skąd się biorą dzieci

Autor: -
Obraz
 Wiem, że miałam pokazywać Wam książki, które kochają moje maluchy. Ale wciąż się trochę biję z myślami. Po pierwsze blog to tylko dodatek i miejsce do wymiany myśli z Wami. Nie mam na razie jakiejś szczególnej motywacji ani czasu aby prowadzić go regularnie. Przede wszystkim chciałabym się skupić na pisaniu książek, a i na tym polu ostatnio zawalam. Po tym, jak przez cały kwiecień wieczorami i nocami (bo tylko wtedy mogę) pisałam wierszyki do pewnej kolorowanki, wraz z nastaniem maja jakoś za nic nie mogę się zabrać. Bezmyślnie przeglądam Internet i sama złoszczę się na siebie, że nie jestem w stanie pisać. Najczęściej padam po całym dniu (chłopcy dają mi chyba jakiś zwiększony wycisk) i ostatnim, o czym marzę, to otwarcie pliku w Wordzie. Albo jeszcze inaczej: nawet o tym marzę, żeby pisać, ale ostatecznie mnie to jakoś przerasta. Co to będzie, co to będzie? Po drugie: to wszystko jest ogromnie czasochłonne. Fotografowanie i opisywanie książek to naprawdę kupa pracy. Poza ty
Czytaj dalej

Nareszcie są! Moje książeczki =) Seria Do Uszka Maluszka

Autor: -
Obraz
Dziś wreszcie kurier zapukał do moich drzwi i przyniósł mi pudełko, na którego zawartość czekałam od ponad roku. Moje książeczki.  O serii pisałam już TU , gdy ją zapowiadałam, więc nie będę się powtarzać... Serce mocniej bije mi na samą myśl, że wkrótce te książeczki będą mogły czytać nie tylko moje dzieci.  Książeczki mają dość duży format, są sztywnostronicowe, radosne, kolorowe... A jaka była reakcja moich synków? Oczywiście Wojtuś już dokładnie wie, że to książeczki jego mamusi. Mogę z dumą powiedzieć, że mu się podobają. Najbardziej "Spacer", pewnie ze względu na to, że jest tam koparka. Krzyś ma 11 miesięcy i zwykle trochę dłużej przekonuje się do nowych tytułów... Jemu najbardziej spodobało się "Jajo", jednak obszerniejszy opis jego reakcji będę mogła zaprezentować dopiero za jakiś czas. Ja też wciąż się uczę, sprawdzam, poznaję, doświadczam, obserwuję co się podoba maluchom, a co nie... Mam nadzieję, że zarówno dzieci jak i Wy, dorośli, będziecie zadowol
Czytaj dalej

Ważna życiowa lekcja- "Nie pójdę z nieznajomym"

Autor: -
Obraz
  Dziś chciałam Wam pokazać nasz kolejny hicior z biblioteki. Jest to książka "Nie pójdę z nieznajomym" Dagmary Geisler. Nie słyszałam o niej wcześniej bo ma już kilka lat- a niestety przez to, jak wiele książek jest teraz wydawanych, tytuł żyje tylko kilka miesięcy a później bardzo często zostaje zapomniany... Tę książkę Wam polecam, popytajcie o nią w bibliotece. A wiecie czemu tak mi się spodobała? To, że porusza bardzo ważny temat który z dziećmi należy omówić i często przypominać i wracać do niego- to jedno. Przyjemna szata graficzna to drugie. Ale ciekawy dobór postaci i przemyślenia bohaterki to coś, co mnie niesamowicie ujęło. Mała Lu stoi przed przedszkolem i czeka, bo tak kazała jej mama. Wszyscy już poszli do domu, w dodatku się rozpadało. I podchodzi do niej wiele osób- przemiła pani sąsiadka, pan, który pracuje z tatą, inny, jakiś obcy pan itd... Każdy proponuje jej, że ją odprowadzi do domu, ale dziewczynka odpowiada: "Nie znam cię, nie pójdę z t
Czytaj dalej